Najwybitniejsza polska kompozytorka XX wieku. Rozsławiła Polskę na arenie międzynarodowej. Odnosiła sukcesy w zdominowanym przez mężczyzn świecie muzyki. Zdobyła nagrody w najważniejszych ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach. Jej twórczość i postawa utorowały drogę kolejnym pokoleniom kompozytorek.
Akademia Muzyczna w Łodzi
Konserwatorium Muzyczne Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej – skrzypce i fortepian, Konserwatorium Warszawskie – kompozycja i skrzypce, École Normale de Musique w Paryżu – kompozycja
Pierwsze lekcje muzyki pobierała u swojego ojca, skrzypka Vincasa Bacevičiusa. W 1920 roku wstąpiła do Konserwatorium Muzycznego Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej, gdzie uczyła się gry na skrzypcach i fortepianie. Uczęszczała też na lekcje przedmiotów teoretycznych do kompozytora Kazimierza Sikorskiego. Wstępując do Konserwatorium Warszawskiego w 1928 roku, to właśnie naukę w jego klasie wybrała jako swą główną drogę artystyczną. Studiowała też grę na skrzypcach u Józefa Jarzębskiego. Po studiach w Warszawie naukę kontynuowała w École Normale de Musique w Paryżu, które odbyła pod kierunkiem słynnej Nadii Boulanger. Pobierała też prywatne lekcje u skrzypka André Tourreta.
Po powrocie do kraju w 1933 roku Grażyna podjęła pracę pedagogiczną w łódzkim konserwatorium, gdzie prowadziła zajęcia gry na skrzypcach, a także harmonii i kontrapunktu. W latach 60. wykładała kompozycję w warszawskiej PWSM, od 1967 jako profesor zwyczajny.
Do początku lat 50. łączyła działalność kompozytorską z karierą koncertującej skrzypaczki, odnosząc wielkie sukcesy w obu tych dziedzinach. W 1935 została laureatką pierwszego wyróżnienia I Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Warszawie. Grała w pierwszych skrzypcach Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie, którą powołał do życia Grzegorz Fitelberg. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej koncertowała solo i kameralnie (często z bratem Kiejstutem) między innymi w Hiszpanii i Francji. Czas okupacji upłynął jej pod znakiem wykonawstwa muzyki polskiej i działalności w Tajnym Związku Muzyków. W okresie powojennym odbyła liczne podróże koncertowe do Belgii, Francji, Rumunii, Czechosłowacji i Związku Radzieckiego. Z czynnego życia koncertowego wycofała się w połowie lat 50, aby w całości poświęcić się komponowaniu.
Popularność i uznanie w tej dziedzinie zyskała już w latach 40. Przed wojną otrzymała I nagrodę na Konkursie dla kompozytorek w Paryżu (1933), a zdobywanie kolejnych laurów przypadło na przełom lat 40. i 50. Była wyróżniana i nagradzana na Konkursach w Londynie, Warszawie, Liège, Paryżu i Brukseli. Odznaczono ją m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Dwukrotnie pełniła funkcję wiceprezesa Związku Kompozytorów Polskich. Wraz z kolegami zabiegała u władz o możliwość zorganizowania festiwalu muzyki współczesnej, znanego dziś jako Warszawska Jesień. Jej zdolności organizacyjne, znajomości zagraniczne oraz niespożyte zasoby życiowej i twórczej energii przyczyniły się znacząco do rozwoju tej inicjatywy.
Grażyna zajmowała się także twórczością literacką. Napisała sztukę teatralną oraz autobiograficzne opowiadania, z których znaczna część ukazała się drukiem w tomiku „Znak szczególny”. Jest też autorką krótkiej powieści kryminalnej „Sidła”.
Zdobyła nagrody na najważniejszych ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach kompozytorskich, w tym w: Brukseli, Liège, Londynie oraz konkursie Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów UNESCO w Paryżu.
Odnosiła sukcesy kompozytorskie i organizacyjne w zdominowanym przez mężczyzn środowisku.
Jej wybitna twórczość kompozytorska zainspirowała pokolenia artystów i rozsławiła Polskę na arenie międzynarodowej.
Jej odważna i bezkompromisowa postawa twórcza w „męskim świecie” utorowała drogę kolejnym pokoleniom kompozytorek.
Poznaj zasady rekrutacji i ofertę kształcenia w Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Dowiedz się więcej.