Z mniejszym lub większym poczuciem odpowiedzialności każdy kształtuje teraźniejszość. Często nawet nie zdaje sobie sprawy, jak dalece stawia fundamenty pod przyszłość.
Pierwsza kobieta z tytułem profesora nauk technicznych w Polsce. Pierwsza kobieta z funkcją dziekana na Politechnice Łódzkiej. Studiowała chemię, między innymi, w Paryżu pod kierunkiem samej Marii Skłodowskiej-Curie. Jako prekursorka, doskonała organizatorka i społeczniczka przyczyniła się do umocnienia pozycji kobiet w nauce.
W latach 1908–1914 uczęszczała do Szkoły Handlowej, następnie w Warszawie, podjęła studia w Towarzystwie Kursów Naukowych oraz współtworzyła tajny skauting. W latach 1915–1918 kontynuowała studia w Moskwie na wydziale fizyko-chemicznym Wyższego Kursu Żeńskiego. Między 1918 a 1922 r. była asystentką prof. Wojciecha Świętosławskiego w Zakładzie Chemii Fizycznej Politechniki Warszawskiej.
W 1922 uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim tytuł doktora chemii za pracę „Badania termochemiczne nad stereoizomerią ketoksymów”. W latach 1925–1926 pod kierunkiem Marii Skłodowskiej-Curie w Instytucie Radowym w Paryżu kontynuowała studia uzupełniające. W 1928 r. habilitowała się na Politechnice Warszawskiej w dziedzinie chemii fizycznej, na przełomie 1931 i 1932 r. uczyła się w Uniwersytecie Karola w Pradze. W 1934 r. uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego oraz nominację na kierownika Katedry Chemii Fizycznej Politechniki Lwowskiej.
W czasie II wojny światowej była tajną wykładowczynią w Warszawie.
W 1945 r. przyjęła od prof. Bohdana Stefanowskiego propozycję kierowania Wydziałem Chemicznym na tworzonej właśnie Politechnice Łódzkiej. Tym samym była pierwszą w historii tej uczelni kobietą na funkcji dziekana. Otrzymała nominację na profesora zwyczajnego i jednocześnie objęła Katedrę Chemii Fizycznej, gdzie utworzyła ośrodki mikrokalorymetrii i radiochemii. Na PŁ pracowała do momentu przejścia na emeryturę e 1968 r., jednak nadal żywo interesując się jej działalnością.
Członkostwo m.in. w:
- Polskie Towarzystwo Chemiczne (1957–1960 wiceprezes, 1960–1963 prezes Zarządu Głównego, od 1965 Członek Honorowy),
- Polskie Towarzystwo Badań Radiacyjnych im. Marii Skłodowskiej-Curie (od 1969 Członek Honorowy Towarzystwa),
- Towarzystwo Naukowe Warszawskie (od 1932 członek korespondent, od 1945 członek zwyczajny),
- Łódzkie Towarzystwo Naukowe (od 1947 członek, 1965–1969 wiceprezes),
- Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego Członek Honorowy Stowarzyszenia.
Odznaczenia:
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyż Niepodległości,
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Była autorką 128 publikacji – głównie z dziedziny kalorymetrii, radiochemii i chemiluminescencji, w tym 5 opracowań, a także biografii pt. „Jeszcze jedno życie”.
W 1934 r. uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego oraz nominację na kierownika Katedry Chemii Fizycznej Politechniki Lwowskiej, zostając tam profesorem jako pierwsza kobieta.
Awans ten wzbudził powszechne poruszenie, torując drogę kariery naukowej dla kolejnych pokoleń kobiet.
Cieszyła się dużą sympatią studentek i studentów, którzy określali Ją pseudonimem „Mama”. Wyróżniała się niezwykłą ambicją, odwagą i bezkompromisowością. Praca naukowa i dydaktyczna mogła być dla prof. Dorabialskiej bardzo satysfakcjonująca. Silnie inspirowała się dorobkiem Marii Skłodowskiej-Curie. W Warszawie poznała swoją mentorkę i rozpoczęła współpracę z Nią w Instytucie Radowym w Paryżu, kontynuując studia uzupełniające.
Znajomość języków obcych, współpraca międzynarodowa, umiejętność zarządzania zespołem naukowców, doskonałe opanowanie chemii fizycznej, prowadzenie eksperymentów naukowych, otwartość, determinacja w dążenie do ambitnych celów, porozumienie międzypokoleniowe.
Była prekursorką w zakresie rozwijania kariery naukowej przez badaczki. Po wojnie mierzyła się z brakami podstawowego wyposażenia uczelni. Wkładała dużo starań w zdobycie aparatury i literatury dla Wydziału Chemicznego PŁ.
Poznaj zasady rekrutacji i ofertę kształcenia na Politechnice Łódzkiej. Dowiedz się więcej.