Lwowskie Konserwatorium, I Koncesjonowana Szkoła Muzyczna, trzeci oddział, fortepian
Naukę gry na fortepianie rozpoczęła pod kierunkiem swojej matki – nauczycielki udzielającej prywatnych lekcji m.in. w domu Rubinsteinów. W 1899 roku ukończyła Żeńskie Gimnazjum w Łodzi i kontynuowała naukę muzyki u znakomitego kompozytora i dyrygenta Henryka Melcera-Szczawińskiego. Gdy profesor objął stanowisko dyrektora I Koncesjonowanej Szkoły Muzycznej we Lwowie, Helena udała się tam za nim, by dalej się kształcić. Uczęszczała wtedy wówczas w charakterze wolnej słuchaczki na zajęcia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1902-1905 uczestniczyła w wykładach i seminariach z zakresu historii, psychologii i historii filozofii, literatury, historii sztuki i dydaktyki. Zdobytą w ten sposób wiedzę wykorzystywała później w pracy pedagogicznej, a także w strategii rozwoju własnych szkół muzycznych. W 1911 roku Helena wraz z matką odkupiły podupadłą prywatną szkołę muzyczną i objęły jej kierownictwo administracyjne i merytoryczne. Tym, co odróżniało szkołę pań Kijeńskich od innych kursów muzycznych w Łodzi, było obowiązkowe uczęszczanie uczniów na przedmioty teoretyczne. Otwarto klasę gimnastyki rytmicznej, adeptki klas śpiewu miały dodatkowo uczyć się gry na fortepianie. Helena wymagała, by wszyscy nauczyciele prowadzili zapiski o postępach podopiecznych, ich muzykalności i rozwoju technicznym. Wysoki poziom nauczania i znakomita organizacja Szkoły miały wpływ na zmianę statusu – w 1922 przemianowano ją na Konserwatorium. Instytucja zaczęła istotnie wpływać na rozwój życia muzycznego Łodzi i słynęła wówczas z faktu, że mogła się w niej również uczyć młodzież z klasy robotniczej – bezpłatnie lub tylko częściowo opłacać edukację.
Po zamknięciu Konserwatorium w grudniu 1939 roku Helena wraz z mężem Antonim Dobkiewiczem prowadzili tajne nauczanie w swoim mieszkaniu. Instrumenty, zbiory nutowe, pomoce dydaktyczne, szkolne meble należące wcześniej do Konserwatorium zostały zarekwirowane z początkiem 1940 roku i zgromadzone w Pałacu Karola Poznańskiego, który posłużył okupantowi za siedzibę szkoły muzycznej dla młodzieży niemieckiej. Po wojnie Helena dążyła do jak najszybszego wznowienia działalności Konserwatorium. Nowy rząd w pierwszych miesiącach 1945 roku wydał jednak postanowienie o upaństwowieniu wyższej edukacji artystycznej i powierzył stanowisko dyrektora Łódzkiego Konserwatorium Kazimierzowi Wiłkomirskiemu. Helena została wicedyrektorką. W sierpniu 1945 roku otrzymała tytuł profesora zwyczajnego i funkcję prorektora, którą pełniła z przerwami do 1949 roku. Dobkiewiczowie przekazali całe swoje muzyczne mienie do użytkowania nowej państwowej instytucji, mając na sercu zgodną współpracę i jak najszybsze rozpoczęcie zajęć.
Helena Kijeńska-Dobkiewicz została zapamiętana jako serdeczna i opiekuńcza nauczycielka. Umiała pobudzić wyobraźnię uczniów, była wymagająca, uczciwa i bezstronna, szczerze zainteresowana warunkami życia swoich podopiecznych, rozbudzała w nich miłość do muzyki
W jej Konserwatorium mogła się uczyć młodzież z klasy robotniczej, często bezpłatnie lub tylko częściowo opłacając edukację.
Stworzyła podstawy profesjonalnego kształcenia muzycznego w Łodzi.
Dbała o wszechstronne wykształcenie swoich uczniów, promowała nowatorskie metody nauczania muzyki.
Laureatka Nagrody Miasta Łodzi „za całokształt pracy twórczej i pedagogicznej w dziedzinie muzyki” (1947).
Jej Konserwatorium było w międzywojniu nie tylko najważniejszą instytucją kultury w mieście, ale także wytyczyło drogę rozwoju edukacji muzycznej w powojennej Łodzi.
Dbała o wykształcenie i poziom artystyczny podopiecznych oraz interesowała się ich zdrowiem i warunkami życia.
Poznaj zasady rekrutacji i ofertę kształcenia w Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Dowiedz się więcej.